Sterekowy oneshot

Zbliżające się egzaminy są dodatkiem potęgującym mój stres. Nie pomaga fakt, że od nich zależy moja przyszłość. Jeśli zdam dostanę się na dobry uniwerek, potem znajdę pracę i będę harował 8 godzin dziennie, aż do śmierci.

Może byłoby prościej gdybym wiedział co chce robić po ukończeniu liceum. Mechanika, literatura, a może pójdę w ślady ojca i zostanę funkcjonariuszem policji. Jednak na razie najważniejsza jest nauka i zdanie tych piekielnych egzaminów.

Właśnie, nauka… Powinienem się uczyć ale nie mogę!

Dlaczego, zapytacie… No więc spróbujcie się skupić na chemii organicznej kiedy na twoim łóżku leży przystojny, seksowny mężczyzna, który czeka aż skończysz wkuwać klasyfikację związków organicznych. Niemożliwe!

Tym mężczyzną jest Derek Hale. Spotykamy się już od 7 miesięcy, jednak nikt z moich przyjaciół o tym nie wie. Gdybym im powiedział, że ja i Derek się spotykamy zapewne by mnie wyśmiali. Po tych wielu latach nieodwzajemnionej miłości do Lydii Martin dałem sobie spokój i jakoś się złożyło, że zacząłem coraz częściej zwracać uwagę na starszego wilkołaka. Nie potrafiłem oderwać wzroku od jego umięśnionej klatki kiedy ja i Scott zastaliśmy go chodzącego po swoim mieszkaniu bez koszulki.

Potem jakoś tak się złożyło, że zostaliśmy parą, jednak tylko kiedy jesteśmy sami. Tak jest nawet lepiej, nikt się nie wtrąca. Może i nie spotykamy się za często ale cenimy każdą chwilę spędzoną razem. Nawet teraz kiedy ja próbuję się  uczyć, a Derek cierpliwie czeka czytając książkę, która leżała na moim stoliku nocnym.

Zdołałem wytrzymać kolejną godzinę, gdy stwierdziłem, że się poddaję. Zamknąłem moją książkę od chemii i wstałem z krzesła kierując się w stronę łóżka. Derek zdążył zauważyć, że skończyłem na dziś z nauką i odłożył książkę z powrotem na stolik nocny. Ja w tym momencie zmęczony nauką wgramoliłem się na łóżko i przytuliłem się do wilkołaka, a ten objął mnie swoimi silnymi ramionami. Temperatura jego ciała sprawiła, że coraz bardziej chciało mi się spać. Zdążyłem tylko poczuć, że Derek delikatnie przykrywa mnie kocem leżącym na łóżku i odpłynąłem w słodki sen.

*

Obudziły mnie promienie słońca dostające się do mojego pokoju przez odsłonięte okno. Przetarłem zaspane oczy i powoli podniosłam się by usiąść na łóżku. Wtedy zauważyłem, że Derek nadal leżał obok mnie. Gdy spał wyglądał tak spokojnie, że mogłem na niego patrzeć przez całe życie. Jego cała twarz wyglądała pięknie, jego malinowe usta, które tak kochałem całować, jego kilkudniowy zarost, którym zawsze mnie łaskocze kiedy jesteśmy blisko, jego długa i delikatna szyja, która kusiła i zapraszała moje usta.

Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Pochyliłem się w jego stronę i delikatnie musnąłem palcami jego klatkę piersiową. Pochyliłam się jeszcze bliżej i wargami dotknąłem tej pięknej szyi, która tak mnie wzywała.

Na uczucie moich pieszczot, Derek nieznacznie poruszył się, a gdy kontynuowałem dalej, przenosząc moje wargi w górę, całując jego policzki, nos i czoło, obudził się. Jego zielone oczy spojrzały w moje a nasze usta się połączyły.

Na początku jego pocałunek był delikatny, jednak po chwili stał się coraz głębszy. Poczułem jego ręce obejmujące moją talię i już po chwili to ja zostałem zdominowany. Ręce Dereka z mojej tali przeniosły się na biodra i zaczęły wędrować pod moją koszulką. Przerwałem pocałunek by móc zaczerpnąć powietrza jednak Derek z powrotem je połączył. Gdy jego dłonie przeniosły się na moje biodra i zaczęły kombinować przy moim rozporku…

…BAM! Drzwi do mojego pokoju otworzyły się i stanął w nich mój tata. Już miałem coś powiedzieć gdy mój ojciec przemówił:

„Dzień dobry Stiles, Derek. Jadę do pracy, wrócę późno.” I już miał odchodzić gdy dorzucił, „Pamiętajcie o zabezpieczeniu!”

Chwilę później usłyszeliśmy zamykanie drzwi, a ja spojrzałem na Dereka, który nadal trzymał ręce na moim rozporku.

„Yyyy… Co to by…” Niedane mi było skończyć bo Derek złączył nasze usta w namiętnym pocałunku a kiedy przerwał by zaczerpnąć powietrza powiedział:

„Twój tata nie ma nic przeciwko, więc ty też nie powinieneś.” To powiedziawszy kontynuowaliśmy to co nie tak dawno temu zaczęliśmy…

THE END

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nie mam pojęcia czy ktokolwiek o mnie pamięta, ale OTO JA :)

(się Izabela po dwóch latach obudziła...)

Zachciało mi się napisać jakąś historię i to jest owoc mojej pracy... Nie wiem czy ktokolwiek

to przeczyta ale i tak postanowiłam to zamieścić.

To tyle, miłego dnia miśki <3

Arogancki dupek

Wiem, że was zaniedbuje, ale liceum to nie łatwa sprawa. W dodatku na koniec roku nam tyle dowalili, że nie wiem jak się wyrabiam.
Znalazłam ostatnio mojego starego one shota, jednak nie o Stereku tylko o Allison i Scott'cie ;) Mam nadzieję, że to wam się spodoba i proszę o cierpliwość, bo jestem w trakcie pisania jednego Sterekowego :)

***

Allison siedziała na kanapie w swoim mieszkaniu czytając książkę, którą niedawno wypożyczyła. Lubiła spokój i ciszę i była wdzięczna, że jej sąsiedzi nie imprezowali co noc. Właściwie to nie odbywały się tam żadne imprezy. Jedyną formą rozrywki był klub książki, do którego Allison uczęszczała w każdy piątek. Można by powiedzieć, że jej życie było trochę nudne, ale wcale jej to nie przeszkadzało. 

Jej najlepsza przyjaciółka Lydia cały czas próbowała ją trochę rozruszać, bo w przeciwieństwie do swojej przyjaciółki Lydia była popularną dziewczyną, która lubiła zabawę. Mimo, iż były totalnymi przeciwieństwami, ich przyjaźń trwała od bardzo dawna.

Spokojne czytanie książki przeszkodził Allison dzwoniący telefon. Dziewczyna odłożyła lekturę i podniosła leżący na stoliku telefon.

- Cześć skarbie. - powiedziała gdy zobaczyła imię swojej najlepszej przyjaciółki.

- Alli! Słyszałaś dzisiejszego newsa? - zapytała radośnie.

- Stało się coś?

- Dzisiaj do naszego bloku wprowadza się ktoś nowy!

- Dlaczego to cię tak ekscytuje?

- Może to jakieś ciacho!

- Po pierwsze: skąd wiesz, że to facet? Po drogie: masz już chłopaka.

- Wiem, co Erica mi powiedziała i wiem, że mam na imię Scott. Może i mam chłopaka, ale zawsze można popatrzeć. Może tobie się spodoba.

- Wiesz, że nie szukam chłopaka.

- Oj, nie bądź taka. Książki nie zapewnią Ci przyjemności do końca życia.

- Skąd możesz to wiedzieć?

- Bo cię znam i założę się, że czytałaś zanim do ciebie zadzwoniłam. - upierała się Lydia. - A tak przy okazji, wpadniesz jutro? Jacksona nie będzie cały dzień, więc urządzimy sobie babski wieczór.

- Jasne, że wpadnę. Do zobaczenia.
- Do zobaczenia skarbie.
Rozłączyła się i wróciła do czytania książki. Niestety po kilku przeczytanych stronach nie dane jej było dokończyć, bo z mieszkania naprzeciw dobiegła głośnia muzyka. Wkurzona rzuciła książkę na kanapę i wybiegła z mieszkania kierując się do drzwi mieszkania, z którego leciała muzyka. Zaczęła walić pięściami w drzwi czekając, aż ktoś wyjdzie. Chwilę później otworzyły się i przed Allison stanął przystojny chłopak, prawdopodobnie w jej wieku.
- Czy możesz ściszyć tą muzykę!? – krzyknęła.
- Poczekaj, ściszę muzykę, bo cię nie słyszę! – chłopak zniknął w drzwiach i wyłączył muzykę, zaraz potem stał z powrotem przed Alli. – Witam szanowna sąsiadko. Co cię do mnie sprowadza?
- Te jęki mnie sprowadzają. Przeszkadzasz mi w czytaniu.
- Bardzo przepraszam. Obiecuje, że będę słuchać muzyki ciszej.
- Mam nadzieję. – Allison już chciała odejść, ale zanim weszła do swojego mieszkania usłyszała głos chłopaka:
- Jestem Scott. A ty?
- Niezainteresowana.
- Miło mi… Niezainteresowana.- uśmiechnął się puszczając jej oczko i wszedł do mieszkania.
Poirytowana Allison po wejściu do swojej sypialni rzuciła się na łóżko.
- Arogancki dupek.


*

- I co potem? – zapytała coraz bardziej zaciekawiona Lydia.
- Uśmiechnął się jak koń na widok kostki cukru i wrócił do siebie.
- Och! – Lydia podekscytowana klasnęła w dłonie. – Idealny facet dla ciebie!
- Czy ty mnie nie słuchałaś? To zwykły arogancki dupek.
- Od nienawiści do miłości jeden krok.
- Daj spokój. Tak długo aż będzie cicho nie mam zamiaru z nim rozmawiać lub go oglądać.


*

Po wspólnym dniu spędzonym z Lydią, Allison odpoczywała robiąc to, co kocha najbardziej, czyli czytając. Popijając swoją ulubioną zieloną herbatą pochłaniała kolejne kartki książki. Myślała, że już nic jej dzisiaj nie przeszkodzi, jednak myliła się. Po 30 minutach spokoju, z mieszkania jej nowego denerwującego sąsiada Scotta znowu słychać było głośną muzykę.
Nerwy Allison puściły i znowu wybiegła z mieszkania dobijając się do jego drzwi, które po chwili otworzyły się, a Alli ujrzała Scotta… bez koszulki.
- Witam uroczą sąsiadkę.
Allison przestała się gapić na mięśnie Scotta i znowu na niego nakrzyczała.
- Ty jesteś głuchy czy głupi? A może oba?
- O co ci znowu chodzi?
- Pamiętasz, że obiecałeś, że będziesz słuchać muzyki ciszej?
- Pamiętam.
- To w takim razie co to ma być?!- zapytała krzycząc, próbując zagłuszyć ten hałas.
- Ta muzyka? Oh… To nie ja jej słucham. – odpowiedział spokojnie.
- W takim razie kto? – Allison robiła się coraz bardziej zdenerwowana.
- Mój przyjaciel. Wpadł zobaczyć moje nowe mieszkanie i na wejściu dopadł lodówkę i wieżę.
- Czy mógłbyś mu łaskawie powiedzieć by to ściszył?
- Sama możesz mu to powiedzieć. STILES! – krzyknął w stronę otwartych drzwi i po chwili obok niego stanął chłopak w tym samym wieku co Scott.
 - Co się stało Scotty? – zapytał zaciekawiony.
- Stiles poznaj moją jakże uroczą Niezainteresowaną.
- Czyżby to jest ta twoja wredna sąsiadka? – zapytał go Stiles.
- Twierdzisz, że jestem wredna? Za to z ciebie arogancki dupek! – Allison puściły nerwy i po wygarnięciu Scottowi, wbiegła do swojego mieszkania trzaskając drzwiami.


*


- Jeśli zrobi to jeszcze raz to go zamorduje. – Allison opowiadała Lydii o wczorajszym zajściu chodząc wściekła dookoła stołu.
- A nie pomyślałaś, że mu się podobasz?
- Oszalałaś?!
- Od nienawiści do miłości jeden krok.
- Już to mówiłaś.
- Bo mam rację.  – Alli tego nie skomentowała i po chwili milczenia Lydia powiedziała . –Chcę go poznać.
Allison zszokowana prawie by wypluła herbatę, którą popijała.
- Ty się chyba przegrzałaś.
- No co? To aż takie dziwne?
- To nie jest dziwne, to jest szalone!
- Daj spokój on jest… - Lydia nie skończyła, bo znowu w mieszkaniu sąsiada Alli zaczęła lecieć głośna muzyka.
- …martwy. – dokończyła za przyjaciółkę zdenerwowana Allison i natychmiast wybiegła z mieszkania nie zwracając uwagi na wołającą za nią Lydię.
Nie bawiąc się w bycie miłą sąsiadką, Allison wbiegła jak błyskawica do mieszkania Scotta znajdując źródło hałasu.  Minęła zdziwionych Scotta i Stilesa siedzących na kanapie. Rzuciła się na grającą wieżę i wyszarpnęła wtyczkę z gniazdka.
- Co ty wyprawiasz?
- Robię to co powinnam zrobić już dawno.
- To może ja was zostawię samych. – odparł Stiles, wyszedł z mieszkania i stanął w drzwiach obok Lydii.
- Nie wiem dlaczego się denerwujesz.
- Bo wkurzają mnie takie aroganckie dupki jak ty!
Scott zamiast być zły i zacząć nią nią krzyczeć, tak jak ona na niego, stal uśmiechnięty.
- Dlaczego się uśmiechasz? – Allison zapytała zdziwiona.
- Szaleję za tobą.
- Co?
Allison nie zdążyła nic więcej powiedzieć, bo Scott złapał jej twarz w swoje dłonie i pocałował ją.
- Wiedziałam, że tak będzie! – powiedziała radosna Lydia do Stilesa jednocześnie pociągając chłopaka do mieszkania Alli, chcąc zostawić ich samych. Gdy Scott i Allison oderwali się od siebie, dziewczyna powiedziała:
- Lydia miała rację…
- Co? – zdziwił się Scott.
- Nic.
Allison  zbliżyła się do Scotta i zarzucając swoje ręce na jego kark, pocałowała go.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

To tyle :) Jak tylko będę miała trochę wolnego czasu dodam next :))

"Jestem tu. I nie odejdę. Już nigdy..."

KONTYNUACJA #3 

Stiles leżał w szpitalu, nieprzytomny od kilku dni.

Scott i Lydia na zmianę czuwali przy przyjacielu, mając nadzieję, że obudzi się lada chwila.

Jednak nic się nie działo.

Szeryf krzyczał na lekarzy by zrobili coś, co mogło pomóc jego synowi.

Ale lekarze nie wiedzieli co mu dolega.

Lydia wiedziała.

Wiedziała co doprowadziło jej przyjaciela do takiego stanu.

Wiedziała i czuła się winna, bo także ona powtarzała mu, że bez Dereka będzie mu lepiej.

Myliła się.

Wszyscy się mylili.

Niestety Lydia zrozumiała to, gdy było już za późno.

Zrozumiała, że Stiles potrzebował Dereka.

Ale Derek wyjechał.

Scott powiedział jej, że wyjechał od razu po tym, jak zerwał ze Stilesem.

Lydia była pewna, że nawet nie wiedział o tym, że chłopak trafił do szpitala.

Scott twierdził, że tak będzie najlepiej.

Jednak Lydia postanowiła coś z tym zrobić. Derek powinien wiedzieć. Bo to nie jego wina. To wina ich wszystkich, bo tak naciskali na wilkołaka, że nie tylko zranili go, ale jakże Stilesa.

Dziewczyna miała plan.

Może okazać się kompletnie bezużyteczny, ale warto spróbować.

Poszła do Petera. Próbowała dowiedzieć się od niego gdzie udał się jego siostrzeniec, albo przynajmniej jak może się z nim skontaktować.

Jednak Peter nie wiedział.

Albo po prostu nie chciał powiedzieć, bo Peter to nadal Peter i nie wyświadczy żadnej przysługi bez czegoś w zamian.

Lydia nie poddawała się.

Z telefonu Stilinskiego, który trzymała od tamtego wydarzenia, spisała do swojego numer do Dereka.

Na klawiaturze wystukała krótką wiadomość: "Stiles jest w szpitalu" i kliknęła wyślij.

Tylko to mogła zrobić.

Tydzień później nadal nie było odpowiedzi.

Lydia czuła się bezradnie widząc Stilesa cały czas pogrążonego w śpiączce.

Minął kolejny dzień, który Lydia spędziła w szpitalu. Robiło się późno, więc zbierała się do wyjścia. Chwyciła Stilesa za rękę, wyszeptała "Wszystko będzie dobrze" i wróciła do domu.

Stiles powoli wracał do przytomności. 

Pierwsze co poczuł to kogoś dotyk na swojej ręce.

Powoli otworzył zaspane powieki. Światło lampy raziło jego oczy. Powoli rozejrzał się po pokoju i pierwsze co dostrzegł była postać siedząca przy jego łóżku i trzymająca jego dłoń.

Od razu rozpoznał kto to był.

Mimo worów pod oczami i kilku dniowego zarostu rozpoznał te piękne zielone oczy, w które tak często się wpatrywał, teraz jednak pogrążone ze smutku.

"Derek..." Stiles ledwo wychrypiał.

"Cśśśś. Jestem tu. I nie odejdę. Już nigdy. Przepraszam Stiles, przepraszam, że Cię skrzywdziłem..."

"Derek..."

"Nic nie mów. Musisz odpocząć, a ja się Tobą zajmę."

Po kilku godzinach spędzonych w szkole, Lydia jak zwykle udała się do szpitala odwiedzić Stilesa. Szła korytarzem, który znała już na pamięć, pod sale 305.

Gdy była już przed wejściem do sali, gwałtownie się zatrzymała. Przez okienko znajdujące się w drzwiach ujrzała, że ktoś siedzi z przytomnym Stilesem, jednak nie był to Scott.

Lydia bez problemu rozpoznała tego mężczyznę. Uśmiechnęła się na widok uśmiechu na twarzy przyjaciela i wróciła do domu zostawiając ich samych, wiedząc, że Derek zaopiekuje się chłopakiem.

"Dzień dobry"

To był zimowy wieczór. Jeden z tych, kiedy chciałoby się tylko leżeć pod kocykiem i popijać gorące kakao. I to właśnie robił Stiles.

Siedział w ciemnym pokoju wygrzewając się pod kocem i patrząc za okno, za którym sypał puszysty śnieg. Stiles czuł się dobrze. Bezpiecznie. W takie wieczory nie musiał martwić się o wszystkie wilkołacze sprawy, z którymi zmagał się każdego dnia.

Teraz myślał tylko o sobie. Może było to samolubne, ale tego właśnie potrzebował. Potrzebował przestrzeni. Przestrzeni od nadnaturalnych rzeczy.
W końcu jest człowiekiem, a ludzie potrzebują czasu dla siebie. Potrzebują czasu do regeneracji, bo nie posiadają wilkołaczych zdolności do błyskawicznego samoleczenia.

Stiles kochał pomagać. Gdy dowiedział się o tym co spotkało Scotta, pomógł mu opanować swoje wilcze instynkty. Jednak szczególnie uwielbiał pomagać Derekowi. Był on przez ludzi brany za mordercę, zagrożenie, czy po prostu kogoś, kogo należy unikać.
Stiles wiedział jaki on był naprawdę. Wiedział, że pod tą cierpiącą maską krył się ktoś wyjątkowy o wielkim sercu i pięknej duszy.
Tylko on wiedział ile bólu kryją jego zielone oczy.
Skąd to wiedział?
Bo Derek jest kimś wyjątkowym, kogo darzy specjalnym uczuciem.
Kocha go.
Kocha go mimo wszelkich niedoskonałości.
Kocha jego zranione serce, które powoli wraca do życia z każdym dniem.
Kocha jego uśmiech, którym go obdarza gdy są sami.
Kocha te dni, które spędzają w swoim towarzystwie, nawet gdy nie mówią nic, bo znają się tak dobrze, że słowa są im zbędne.

Stiles poczuł zmęczenie, a jego powieki zaczęły powoli opadać. Odłożył już pusty kubek na podłogę i przewrócił się na drugi bok i zasnął.

*

Drzwi do domu chłopaka otworzyły się wpuszczając do domu zimne powietrze. do środka wszedł Derek wzrokiem szukając oznak Stilesa. Nie szukał długo, bo już po chwili dostrzegł go śpiącego na kanapie. Derek podszedł do niego i widząc malujący się spokój na jego twarzy nie miał serca go budzić. Chwycił koc leżący na podłodze i przykrył nim chłopaka. Stiles poruszył się, ale nie zbudził. Jego twarz wyrażała zadowolenie, jednak Derek wyczuł, że chłopakowi jest niewygodnie.
Wiedząc, że Stiles ma mocny sen, Derek powoli chwycił go i cicho zaniósł go na górę do pokoju chłopaka, do którego drogę znał tak dobrze.
Gdy już był w odpowiednim pokoju delikatnie położył Stilesa na łóżku poprawiając otulający go koc.
Wilkołak zdjął kurtkę oraz buty i położył się obok niego. Stiles od razu wtulił się w Dereka wydając pomruki zadowolenia. Wtulony w chłopaka szybko zasnął.

*

Promienie światła wpadające przez okno do pokoju zbudziły Stilesa ze snu. Chłopak przeciągnął się i poczuł, że ktoś leży tuż obok. Otworzył oczy i ujrzał śpiącego Dereka. Zauważył też, że jakimś cudem znalazł się na łóżku w swoim pokoju. "To na pewno sprawka Dereka" pomyślał patrząc na pogrążonego w śnie mężczyznę.
Całymi dniami mógł patrzeć na ten widok. Derek wyglądał wtedy tak bezbronnie i krucho, niczym dziecko.
Stiles zapragnął dotknąć jego ust, które aż kusiły swoją miękkością.
Chłopak powoli zbliżył się do Dereka i złożył delikatny pocałunek na jego wargach.
Nagle oczy mężczyzny otworzyły się, a usta wygięły w uśmiechu.
"Dzień dobry" powiedział Stiles.
"Dzień dobry" odpowiedział mu Derek. "Jak się spało?"
"Dobrze, a tobie?"
"Idealnie."
Nie mówili nic więcej, tylko patrzyli w swojej oczy chcąc, by ta chwila trwała wiecznie.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wiem Angela, że obiecałam Ci inny, ale nie miałam czasu, a ten jest krótszy i bardziej mi się podoba, a
chciałam coś dodać ;D

Kilka mini shotów z dedykacją dla Angeli ;)

#1
Stiles leżał na łóżku i nie mógł zasnąć. Od kilku dni męczyły go koszmary, w których na nowo przeżywał śmierć swojej matki. Za każdym razem gdy zamykał oczy widział, kredo-białe ściany szpitala, w które tak często się wpatrywał, gdy odwiedzał swoją mamę.
Jednak ta noc była gorsza.
W swojej głowie cały czas miał obraz cierpiącej matki, która słabym głosem wołała jego imię.
- Mamo... Nie...
Ledwo wypowiadał słowa, czując zbliżający się kolejny atak paniki.
- Hej Stiles. Spokojnie... Oddychaj...
Do uszu Stilesa przebił się delikatny głos, który tak kochał i poczuł silne ramiona, w których czuł się najbezpieczniej.
- Jestem przy tobie.
- Derek...
- Tak, to ja.
Wiedząc, że znajduje się w ramionach Dereka, odetchnął spokojnie i wtulił się w niego.
- Skąd wiedziałeś? - Stiles zapytał go z twarzą skrytą w jego klatce piersiowej.
- Bo cię kocham. - starszy odpowiedział i pocałował Stilesa w czubek głowy.


#2
- Stiles... Zostań, proszę...
Stilesa obudziło rozpaczliwe wołanie Dereka.
Chłopak przekręcił się na drugi bok i zobaczył szarpiącego się obok niego na łóżku alfę.
- Nie odchodź...
Stiles poderwał się i przytulił go.
- Hej, jestem tu... Nigdzie się nie wybieram.
Derek powoli otworzył oczy i gdy tylko zobaczył Stilesa z jego twarzy zniknęło zmartwienie i pojawił się lekki uśmiech.
- Miałeś zły sen? - zapytał młodszy.
- Tak. Śniło mi się, że odszedłeś.
- Przecież wiesz, że nigdy bym tego nie zrobił głuptasie.
- To było takie realistyczne...
- Wierzę ci... Czułem się tak samo po śmierci mamy. Ale wiedz, że nigdy cię nie zostawię.
- Obiecujesz?
- Obiecuje. A teraz wracajmy do spania.
- Kocham cię, - powiedział Derek skulony w objęciach chłopaka.
- Ja ciebie też. - odpowiedział Stiles i chwilę później oboje odpłynęli w spokojny sen.


#3

Derek

Przytłoczony myślami Derek siedział na łóżku próbując wszystko sobie poukładać.

Kochał Stilesa, a Stiles kochał go i to była najpewniejsza rzecz w jego życiu.

Pewne było także to, że był wilkołakiem i w każdej chwili mógł go skrzywdzić, bo choć miał swoją kotwicę, Stiles sprawiał, że czasami tracił nad sobą panowanie.

Scott powtarzał, że prędzej czy później go skrzywdzi, bo Stiles jest niewinny; ludzki.

Allison mówiła, że on na niego nie zasługuje.

Isaac twierdził, że Stilinski powinie ułożyć życie z kimś normalnym, kto potrafi zapewnić mu bezpieczeństwo.

Peter namawiał go, by zmienił chłopaka w wilkołaka, jednak nie miał pewności, czy ugryzienie go nie zabije.

Derek podął decyzję. Za bardzo kochał Stilesa, by patrzeć jak będzie cierpiał będąc z nim.

Postanowił to zakończyć... dla jego dobra, jednak nie miał tyle odwagi by zrobić to osobiście, więc postąpił jak tchórz. Chwycił telefon leżący obok niego i napisał krótkie:

"Z nami koniec"

I z bólem serca wcisnął wyślij...

Stiles

Stiles spędzał czas z Lydią, która z jego wieloletniego zauroczenia zmieniła się w jego najlepszą przyjaciółkę. Jednak ostatnio spędzał z nią coraz mniej czasu, gdy zaczęła popierać Scotta i powtarzać mu jak to Derek na niego nie zasługuje, że jako wilkołak może go kiedyś skrzywdzić, że powinien znaleźć sobie kogoś lepszego.

Stiles jej nie słuchał. Ani jej, ani Scotta, Isaaca, czy Allison.

Wszyscy powtarzali mu to samo.

Jadnak jego miłość do alfy była ponadto. Nie wyobrażał sobie życia bez jego obecności w nim.

Lydia zauważyła, że jej przyjaciel posmutniał, więc szybko zmieniła temat, co go ucieszyło.

Chwilę później chłopak poczuł wibracje telefonu w swojej kieszeni. Wyciągnął go i rozpromienił się, gdy zobaczył, że nadawcą był Derek. Otworzył sms i... jego cały świat runął u ciągu kilku sekund.

"Z nami koniec"

Te trzy słowa sprawiły, że Stiles'owi zaczynało brakować powietrza.

Widząc jego reakcję, Lydia wyrwała chłopakowi telefon i zobaczyła co jest przyczyną jego ataku paniki.

Chłopak próbował powstrzymać swoją panikę, która zaczęła go ogarniać, jednak było coraz gorzej.

Usłyszał tylko słaby głos Lydii mówiący "Tak będzie najlepiej" i odpłynął...

Ulubione popołudnia....

To był dzień jak co dzień.
Stiles wracał uśmiechnięty do domu do dość ciężkim dniu szkoły, jednak to nie mogło zepsuć mu humoru, bo wiedział, że w domu czeka na niego Derek. Starszy zawsze czekał na Stilesa, gdy wiedział, że szeryfa nie będzie w domu. Potem resztę dnia spędzali razem. Oglądali mecz lub inne programy, rozmawiali lub po prostu leżeli przytuleni do siebie w ciszy.
Takie popołudnia Stiles lubił najbardziej. Silne ramiona Dereka oplecione wokół jego chudego ciała dawały mu poczucie bezpieczeństwa.
Kochał to. Kochał mieć Dereka przy sobie. Mimo, że Derek nie odnosi się zbytnio ze swoimi uczuciami, nawet gdy są sami, Stiles'owi  wystarcza sama jego obecność.
Nawet myśl o nim sprawia, że chłopak przeszedł by dla niego przez piekło. Faktycznie ostatnie miesiące były niczym piekło, jednak Stiles wiedział, że może liczyć na Dereka, że zawsze przyjdzie by go ocalić.

I te zielone oczy.
Te oczy, w które Stiles kochał patrzeć.
Te głębokie oczy pełne tajemnic i bólu.
Te oczy, które z każdym dniem wydają się szczęśliwsze.
Te oczy, w których Stiles może odczytać jaką wielką miłością darzy go Derek.

Te usta.
Te malinowe, delikatne usta, których dotyk Stiles kocha i z każdym dniem pożąda.
Te usta, które nie mówią zbyt wiele.
Te usta, które i może wypowiadały złe decyzje, teraz należą tylko do Stilesa.

Te ramiona.
Te silne ramiona, które zniosły tyle bólu i cierpienia.
Te ramiona, w których Stiles uwielbiał się zagubić.
Te ramiona, które zawsze go ochronią.

Derek. Tylko Derek. Cały On należy do Stilesa. Cały On sprawia, że Stiles czuje się wyjątkowy.

Stiles wszedł do domu i ujrzał Alfę leżącego na jego kanapie. Odłożył swój plecak w kąt pokoju i poszedł do niego, kładąc się w jego silnych ramionach. Derek objął go, przyciągając do siebie i leżeli... Stiles wiedział, że to popołudnie będzie jednych z jego ulubionych.

Wesołego Halloween...

Halloweenowy wieczór.

Stiles siedział na łóżku powoli kartkując książkę z historii. Jutro ma ważny test, a zawartość podręcznika była mu zupełnie obca, więc zamiast straszyć sąsiadów, zakuwał w pokoju choć ostatnio nie mal głowy do nauki. Wokół niego działo się zbyt wiele, by mógł spokojnie usiąść przynajmniej na 5 minut. Nauka szła mu coraz gorzej, więc ojciec dał mu szlaban i właśnie dlatego tu siedział. Jeśli obleje ten test ojciec go zamorduje, albo w najlepszym wypadku zamknie go na cztery spusty w pokoju i będzie karmił suchym chlebem.

• Rewolucja francuska.... Do czego niby mi to się przyda? - mówił sam do siebie.

Stiles próbował zapamiętać najważniejsze informacje, powtarzając je sobie w głowie.

Nagle usłyszał dziwne hałasy za oknem. Z początku zignorował to, ale z czasem nasilały się. Chłopak odkładając książkę zszedł z łóżka i chwytając kij bejsbolowy cicho podszedł do otwartego okna. Wyjrzał przez nie i jedyne co zobaczył to gałęzie bliskiego drzewa poruszane przez wiatr.

• Nauka powoduje halucynacje. - powiedział do siebie i już chciał się odwrócić by wrócić na swoje miękkie łóżko, gdy znowu usłyszał dziwny dźwięk i ujrzał ciemną postać stojącą w rogu pokoju.

Chłopak cofnął się, a tajemnica postać przybliżając się ujawniła swoje obliczę.

• Jezu, Derek. Przestraszyłeś mnie. - odparł Stiles wyrównując swoje przyspieszone strachem tętno.
• I o to właśnie mi chodziło. - powiedział Derek.
• Debil.
• Co ty tu właściwie robisz?
• Yyyy... Mieszkam?
• Chodzi mi o to, że jest Halloween i powinieneś zbierać cukierki w przebraniu bałwanka, a nie siedzieć w domu.
• Nie mogę. Muszę się uczyć na bardzo ważny test z historii. Ojciec mnie zabije jak go nie zdam.
• W takim razie muszę załatwić to po mojemu. - Derek przybliżył się do Stilesa tak, że ich nosy prawie się stykały. - Cukierek albo psikus.
• Niestety nie mam żadnych cukierków. - odparł szeptem Stiles.
• W takim razie muszę cię ukarać.

Derek spojrzał w głębokie oczy Stilesa z sadystycznym uśmiechem, a zaraz potem jego usta połączyły się w namiętnym pocałunku z ustami młodszego chłopaka.

• To ma być moja kara? - zapytał Stiles gdy już się od siebie oderwali.
• Jeszcze z tobą nie skończyłem. - powiedział starszy i pchnął Stilesa na łóżko, samemu siadając na nim okrakiem.
• Nadal nie widzę tu nic, co mogłoby być dla mnie karą.
• Mogę przestać...
• Nie! Chcę mieć cię tylko dla siebie. - odparł Stiles i przyciągnął Dereka bliżej.

Ich usta ponownie złączyły się, a ręce Stilesa powędrowały pod bluzkę starszego badając jego umięśnioną klatę.

• Przez ciebie nie zdam historii! - wtrącił dysząc Stiles.
• Ale za to biologię zdasz na 6.

Chłopak zaśmiał się, co Derek wykorzystał ściągając jego bluzę. Wkrótce ubrania ich obu porozrzucane były po całym pokoju.

Przerywając kolejny gorący pocałunek, Derek spojrzał w oczy Stilesa i powiedział:

• Wesołego Halloween....
  
  
  
  
  --------------------------------------------------------------------------------------------------
  Krótki, ale obiecałam, że będzie ;)
  Dedykuje go mojej uroczej siostrzyczce Angeli <33333 Mam nadzieję, że ci się spodoba :D